We zijn ons vertrek naar Zweden aan het voorbereiden. Nog even dit, nog even dat uitprinten, nog even hierheen, nog even dat kopen. Je kent het wel. Vandaag naar de winkels geweest. Ik was ook even bij C1000. Bij deze super delen ze al een poosje voetbalplaatjes uit. Twee maanden geleden stonden de kinderen (jongens) buiten te wachten op mensen die geen interesse hadden in de voetbalplaatjes. Mensen zoals ik (zonder kinderen en kleinkinderen). “Heeft u nog plaatjes, heeft u nog plaatjes?!!” Als je dan naar ze toe liep was het een wirwar van kinderhanden, hopend op een hand plaatjes. Vandaag waren de kinderen nog op school. Geen bedelende jongens. Verderop liep een moeder met een dochtertje in een wandelwagen en een zoontje van een jaar of vier à vijf. Ik hield ze staande en het jongetje was erg blij met de plaatjes. Dat is toch leuker dan ze in de vuilnisbak te doen of te weigeren bij de kassa. Maar ja, ik was iets vergeten te kopen vanmorgen. Ik besloot vanmiddag om, ondanks de spekgladde stoepen, maar even lopend naar de winkels te gaan. Ik had dus niet veel boodschappen en kreeg maar één voetbalplaatje. Onderweg naar huis kwam ik wel jongens tegen, maar ze waren steeds met z’n tweeën of meer. Toen ik al bijna thuis was kwamen me twee meisjes van een jaar of twaalf en een jongen van een jaar of acht à negen tegemoet. Ik liep op hen toe en vroeg aan de jongen of hij nog een voetbalplaatje wilde hebben. Hij keek me een beetje verbaasd aan en zei heel enthousiast "Oh, ja". Hij draaide drie rondjes van blijdschap en riep daarbij: “Goh, wat leuk , dank u wel, wat leuk, goh wat vind ik dit leuk!” Wat een enthousiasme om een eenvoudig voetbalplaatje, kinderen kunnen dus nog best blij zijn met een kleinigheid!
